עמ. קאַזאַקעוויטש איז געווען דער סאָוועטישער שרײַבער און דיכטער אויף ייִדיש און רוסיש. איז געבוירן געוואָרן אין קרעמענטשוג (איצט אוקראַיִנע), אין 1931 יאָר איז אריבערגעפֿאָרן קיין ביראָבידזשאַן. אין אַ יאָר זײַנען אַהין אַריבערגעפֿאָרן זײַנע עלטערן. זײַן פֿאָטער הענעך קאַזאַקעוויטש איז געוואָרן דער רעדאַקטאָר פֿון ״ביראָבידזשאַנער שטערן״, און עמקאַ (ווי מע האָט גערופֿן עמאַנויִלן) האָט מיטגעאַרבעט מיט דער צײַטונג, געשריבן אַ סך וועגן דער בויונג פֿון דער יונגער שטאָט אַון דער ייִדישער אויטאָנאָמער געגנט.אין 1932 יאָר איז אין דער דרוקערײַ ״דאַלפּאָליגראַפֿטרעסט״ נומ.11 (שט. ביראָבידזשאַן) אָפּגעדרוקט געוואָרן דאָס ערשטע פּאָעטישע זאַמלבוך פֿון עמ. קאַזאַקעוויטש ״בירעבידזשאַנבוי״, די לידער פֿון וועלכן פּובליקירן מיר אינעם הײַנטיקן נומער.
עמ. קאַזאַקעוויטש
בירער בריקדער קאָרייער אויפֿן הילצערנעם פּאַראָם
האָט געקוקט אין ווירבלדיקן שטראָם.
ס׳הענגט אַ הימל, ווי אַ בלימלדיק געוואַנט,
צי אַ וווּנדער,
צי אַ זון איז דאָס –
ניט פֿרעג!
ס׳איז דער ערשטער ברעג – אַ גרינע בוימער-וואַנט.
און אַ בוימער-וואַנט איז אויך דער צווייטער ברעג.
דער קאָרייער אויפֿן הילצערנעם פּאַראָם
האָט אַ שפּײַ געטאָן אין ווירבלדיקן שטראָם.
גייט ארויף אַ פֿערד מיט שטילן טראָט,
שלעפּט ער, דער פּאַראָם, אונדז אַלע מיט.
דער קאָרייער דרייט זײַן גרויסע ראָד
אַזוי כמורנע, אַזוי שווער און אַזוי מיד.
הערט ער ווי עס קוויטשען שטיל די שטריק?
הערט ער, ווי גערודער טוט אַ קנאַל?
זעט ער, ווי מיר בויען דאָרט דעם בריק
בײַ דעם אָפּפֿלוס אינעם גרינבלעכן קאַנאַל?
הויבן סוואַיעס זיך עקשָנותדיק און שטאָלץ?
שפּײַען אויף דעם שוים מיט דולן שטראָם,
סקריפּעט דער פּאַראָם מיט פֿוילע האָלץ
און עס קוויטשען שטריק אויף דעם פּאַראָם.
צי אַ וווּנדער,
צי אַ זון איז דאָס –
ניט פֿרעג,
קוק ניט אום זיך – ניט אין הויכן, ניט אויף צוריק.
פֿונעם ערשטן
ביזן צווייטן ברעג
נענטערט זיך
און נענטערט זיך
דער בריק!
מײַ 1932
זעסט געליבטעזעסט געליבטע. דו זעסט ווי עס לײַכט
די מיזרחדיק־נאָענטע לבֿנה?
זיך דערמאָנען דײַן שמייכל איז לײַכט,
נאָך לײַכטער איז גאָרניט דערמאָנען.
אַלע שטערנס פֿאַלן אַראָפּ
און ווערן צעטראָטן אַמערסטן.
לייג אַוועק דײַן אומגליקלעכן קאָפּ
אויף מײַן ברוסט איבער מײַלן און ווערסטן.
גיב דײַן וווּנדער־פּחדנישן מויל,
וועלכן איך האָב אויף אייביק באַשוואָרן
דורך צעדריי פֿון קילאָמעטער – קנויל,
דורכן גאַל פֿון מיליאָן סעמאַפֿאָרן.
בײַס איך קינדערש די האַרבע ליפּ
קוק איך אום זיך אויף יעדן קוריער-צוג –
כווייס דאָך מיידל, אַז דו האָסט מיך ליב
און וועסט קומען, וועסט קומען אַהערצו.
זעסט געליבטע ווי שרײַבן איז לײַכט,
ווען לבֿנה צעוואַרפֿט אירע שטרײַפֿן.
און איך פֿיל, אַז מיר ביידע באַגלײַך
זײַנען שיין, זײַנען שטאַרק, זײַנען רײַך,
אַז מיר קאָנען אַליין ניט באַגרײַפֿן!
מײַ 1932
מאָטל כאַפּט פֿישמ. קאַדישעוויטשן
מײַן מאַמע גנבֿעט פֿיש אין מאַרק…
(פֿון אַן אַלטן פֿאָלקס־ליד)
און אָט דאָ – אַמור איז. און אָט דאָרטן – לאַנד איז.
נעצן זינקען.
זעגלען זינגען.
כוואַליעס כלינען כליפּקע.
אויף די כוואַליעס וויגן זיך די פֿישערשע שאַלאַנדעס.
און די פֿישערס פּאָרען זיך און זינגען שטיל און פּיפּקען
ס׳וועט אויסגעפֿילט דער פּלאַן זײַן!
ווינטן זײַנען פֿריש!
נעצן זײַנען פֿעסט!
האַרפּונעס זײַנען שאַרף!
מע דאַרף נאָך האָבן פֿיש?
מע דאַרף!
מאַ דאַ-אַרף!
פֿליען די האַרפּונעס מיט עקשנותדיקער שֹינאַה,
און די נעצן טרעשטשען,
ווי צווײַגן אונטער פֿיס.
גלײַך אַנטקעגן כינע
גייט דאָ די פּוטינע –
מע דאַרף נאָך האָבן פֿישֹ?
מאע דאַרף!
געוויס!
נאָר ווי בין איך עס דאָ,
ווען ס׳בלאָזט אַ ווינט אַ פֿרישער?
נאָר ווי קום איך אַהער?
וואָס איז עס פֿאַר אַ נס?
הע! כ׳בין אויך אַ יונגער
און אַ מוסקלענדיקער פֿישער –
וואָס איז דען,
אויב איך שטאַם
פֿון פֿאַריטש צי אָדעס?
ס׳וועט אויסגעפֿילט דער פּלאַן זײַן!
ווינטן זײַנען פֿריש,
נעצן זײַנען פֿעסט,
האַרפּונעס זײַנען שטאַרק.
מע דאַרף נאָך האָבן פֿיש?
מאַ דאַרפף! מע דאַ-אַרף!..
פּאַנצערלעך אויף פֿישן – זאַפֿטיקע און בלייכע,
האָריק מײַנע פֿיס אויף ווינטן און אויף זון.
דאָקטוירים הייסן לאַכן.
לאַכן איז געזונט!
די ווינטן זײַנען פֿריש!
נעצן זײַנען פֿעסט!
האַרפּונעס זײַנען שאַרף!
מע דאַרף נאָך האָבן פֿיש?
מע דאַ-אַרף!
מע דאַרף!
(1932 אַמורזעט)